Door Jeroen Bootsman – Israël kent een enigszins bewogen geschiedenis als het gaat om het songfestival. Het land debuteerde in 1973, zeven maanden na de dramatische aanslag op Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen in München. Zangeres Ilanit zou uit vrees voor een nieuwe aanslag tijdens haar optreden een kogelwerend vest hebben gedragen. Een gerucht dat zij jaren later heeft ontkracht. Evengoed zat de angst voor een nieuwe aanslag er goed in. Volgens de Britse commentator Terry Wogan werd het publiek op het hart gedrukt om tijdens het applaudisseren vooral rustig te blijven zitten omdat men anders het risico liep door de beveiliging te worden beschoten. Hoe dan ook, de eerste deelname smaakte naar meer, want Israël werd mooi vierde. Overigens is dit optreden om een geheel andere reden ook gedenkwaardig: voor het eerst in de geschiedenis van Eurovisie stond er een vrouwelijke dirigent voor het orkest.

Vijf jaar later boekte Israël al een eerste zege met A-ba-ni-bi door Izhar Cohen & The Alpha Beta. Om daar een jaar later op eigen bodem een tweede overwinning aan toe te voegen: het tot een Eurovisie-evergreen uitgegroeide Hallelujah van Milk & Honey. Eveneens een klassieker, maar dan op een geheel andere manier werd het optreden van Dana International met Diva in 1998. Orthodoxe joden spraken schande van het feit dat hun land door een transseksueel werd vertegenwoordigd. In 2017 kondigde Israël aan zich terug te trekken van het zangfestijn. Een andere omroep nam het festival over en wist met Netta’s Toy prompt te winnen in 2018.

De tekst gaat hieronder verder.

De oorlog tussen Israël en Hamas

Zes jaar later ziet de wereld er heel anders uit. De oorlog tussen Israël en Hamas maakt van de deelname van Israël een politiek issue. Iets waar de EBU fel tegen gekant is. Veel landen pleiten ervoor om Israël te weren van het Songfestival en dreigden zich terug te trekken als het land toch meedoet. De EBU oordeelde dat het eerste voorgedragen nummer October rain een te politiek geladen tekst bevatte en werd afgekeurd. Israël kreeg de kans om of de tekst aan te passen of om een nieuw nummer in te zenden. Uiteindelijk kwam er een nieuwe tekst, waarin het evengoed niet moeilijk is om verwijzingen naar de oorlog te herkennen (‘Someone stole the moon tonight, Everything is black and white, I'm still broken from this hurricane’). En daarbij is de achternaam van de zangeres natuurlijk ook al politiek geladen.

Maar als we de oorlogscontext even loslaten, is Hurricane dan eigenlijk een goed nummer? Niet echt. Het is een even dramatische als een van dik hout zaagt men planken liefdesballade, waarvan er talloze tijdens eerdere festivals voorbij zijn gekomen. Niet direct een finaleknaller. Spannender is de vraag of Israël genadeloos zal worden afgestraft (op het moment van schrijven is de situatie in Gaza dramatisch te noemen) of zullen er toch ook sympathiepunten worden uitgedeeld?